Views: 2721
Zapis fundacyjny świadczy, że już w 1633 r. pierwsi zakonnicy zamieszkali w nowo wybudowanym pomieszczeniu. Z pewnością nie był to jeszcze gmach klasztorny. Natomiast wzmianka z 1659 r. stwierdza, że klasztor był już wybudowany obok drewnianej kaplicy. W tym samym czasie komisarze biskupi stwierdzili, że majątek klasztorny wystarcza do utrzymania przynajmniej 12 zakonników zgodnie z regułą. W 1664 r. notowanych było 14 ojców i braci,, więc dlatego w 1667 r. ustanowiono w klasztorze wolnogułowskim nowicjat. W natępnych dziesięcioleciach konwent ten jest drugim po Krakowie pod względem liczebności kleru, klasztorem karmelitańskim. W czasach saskich zlikwidowano nowicjat, by w 1779 r. ponownie poruszyć problem jego reaktywacji. W dobie Komisji Edukacji Narodowej powołano przyklasztorną szkołę. W 1824 r. klasztor znalazł się w obszarze nowo powstałej prowincji warszawskiej. Trwa powolny regres klasztornego bytu. W latach 1828 i 1843 powoływano nowicjat, który funkcjonował do czasów powstania styczniowego. Założono w klasztorze także studium gramatyczno – retoryczne, a w 1845 r. studium teologii dogmatycznej oraz studium kaznodziejskie. W związku z tym klasztor od XVII w. cieszył się pokaźną biblioteką, gdzie nawet „Birkowski stary oszarpany”, czy „Żywoty święte stare odrapane”.
Pierwotny budynek klasztoru nie zachował się do współczesności. Spłonął w 1835 r. Jedynie obok północnej ściany kościoła przylega parterowy fragment klasztoru, ukształtował się on najprawdopodobniej w 1869 r., gdy urządzono tutaj plebanię. Drugi, nowy gmach plebanii reprezentuje bezstylową architekturę naszego stulecia.