Visits: 2296
Swoją stylistyką nawiązują do ołtarza głównego, chociaż pod względem nasycenia ornamentyki dekoracyjnej, są uboższe. Dawniej (końcem XVIII w.) we wnętrzu kościoła znajdowało się siedem ołtarzy, z czego ocalały cztery, łącznie z głownym. Twórcami tych dzieł snycerskich byli bracia zakonni Izydor Mastalski i Grzegorz Kaczyrek.
We wnętrzu nawy środkowej dają się zauważyć, przede wszystkim dwa prawie identyczne ołtarze ustawione tuż przy łuku tęczowym – wejściu do prezbiterium. Flankowane są jasnymi kolumnami, dzwigającymi przerwany w środku gzyms, na którym znajdują się putta. Górne częśći tych ołtarz są bardzo wysokie, ze względu na fakt, iż twórcy przewidzieli je na dwa obrazy (spuszcznie w dół jednego przedstawienia malarskiego, powodowało schowanie się drugiego malowidła). Zresztą tego typu rozwiązanie było dość popularne w dobie rozwiniętego baroku. Na górnych częściach retabulów znalazły się promieniste kręgi z hirogramami Marii i Jezusa. Części środkowe flankowane są po bokach przez pilastry, których kapitele posiadają kształt obłoków. Na szczyty trafiły postacie aniołów, z jednej strony z krzyżem, z drugiej z wagą. Obecnie w ołtarzach znajdują się współczesne obrazy ukazujące Matkę Boską Szkaplerzną i Najświętsze Serce Jezusa, w półkolistych obramieniach. Dawniej znajdowały się tu obrazy św. Antoniego (z lewej) i proroka Eliasza (z prawej). Malarską sferę obu ołtarzy wzbogacają pełnoplastyczne rzeźby świętych karmelitańskich : Cyryla, Telesfora, Alberta i Anioła.
Następny ołtarz w podobnym stylu ustawiony jest w prawej nawie kościoła. Ponad mensą znajduje się obraz ze szkoły włoskiej, a nad nim zabytkowa replika w sukience srebrnej cudownego obrazu Matki Boskiej Białynickiej. Została umieszczona w tym miejscu później. W tym celu promienisty krąg przesunięto wyżej pod samo sklepienie. Ołtarz podzielony jest jest na dwie kondygnacje, schodkowo załamanym gzymsem, wspartym na czterech pilastrach i dwóch kanelurowanych kolumnach, wysuniętych do przodu, przy których w nastawie ustawiono rzeźby aniołów adorujących Najświętszy Sakrament w tabernakulum. Wszystkie wspomniane óltarze drewniane, są marmoryzowane politurą imitującą brązowy i biały kamień. Niektóre detale pozłocono. Wyroby te reprezentują lokalny nurt późnobarokowego snycerstwa, w którym dają się zauważyć stylistyczne zwiastuny nadchodzącej epoki neoklasycyzmu (zwłaszcza w ołtarzu prawej nawy).
Pozostałe drewniane ołtarze pochodzą z czasów późniejszych. Ołtarz Przemienienia Pańskiego zwany też “Kleberczykowskim” reprezentuje styl XIX stulecia, podobnie jak ołtarz z obrazem św. Jana Nepomucena. Ten drugi podobno ma ideowy związek ze studzienką niezwykłej wody w podziemiach kościoła.